O pierwszym spotkaniu numer dwa

O istnieniu J. dowiedzieliśmy się niedługo po narodzinach. Niestety nie pozwolono nam jej zobaczyć przed upływem 6 tygodni – istniało oczywiście prawdopodobieństwo, że matka nie zrzeknie się dziecka. Ciężkie to były chwile, wiedzieliśmy, że leży biedna sama, a my nie możemy zabrać jej do domu, ani nawet zobaczyć. Bardzo baliśmy się też, czy przypadkiem matka się nie rozmyśli i J. będzie wychowywała się bez nas, bez siostry. Co dziwne, dyrektorka ośrodka wiele razy odradzała nam przyjęcie tego dziecka podając absurdalne argumenty. Do tej pory nie wiem dlaczego i jaki miała w tym cel. Wydarzenia, które jeszcze potem miały miejsce poddały w wątpliwość to, że dobro dziecka stawia się na pierwszym miejscu.
Jak wcześniej wspominałam już, mieliśmy wykupione wakacje, więc po przygotowaniu pokoiku, uzupełnieniu wyprawki, udaliśmy się na wypoczynek – wiedzieliśmy, że będziemy potrzebować dużo sił, żeby na nowo wszystko zorganizować. Drugi raz świat stanął na głowie. Po powrocie odczekaliśmy ustawowe 6 tygodni i nastąpił ten ważny dzień w którym mogliśmy poznać naszą drugą córeczkę 🙂

Na pierwsze spotkanie poszliśmy sami, bez E. Było zupełnie inaczej niż za pierwszym razem. Wtedy nie wiedzieliśmy czego się spodziewać, czy to będzie “nasze” dziecko, co poczuję. Tym razem wiedziałam, że idziemy po nasze dziecko – w końcu to była siostra naszej E. a ona była NASZA.
Po chwili wniesiono do pokoju dzieciątko zawinięte w kocyk. Była taka maleńka, miała zaledwie 6 tygodni. ” Dzień dobry kochanie, tatuś z mamusią przyszli do ciebie”, szepnęłam jej do uszka. Słodziutko usnęła wtulona we mnie. Z wyglądu nie przypominała E. , ale podobno od razu każdy wiedział, że to siostra. Równie mocno krzyczała o jedzenie. Do tego stopnia, że trzeba było odstawić inne dzieci i nakarmić, żeby nie ogłuchnąć. J. miała włoski, podczas gdy jej siostra długo była łysa. Przytulając wtedy to dziecko czułam się jak po porodzie, kiedy to przynoszą maluszka i kładą na matce ( z tą różnicą, że moje było czyste i ubrane 🙂 ) Żal nam było się rozstawać, tak bardzo chcieliśmy już zabrać ją do domu. Wiadomo, że procedura jest procedurą, ale nas po prostu bolało serce, że musi tam jeszcze zostać. Ze spotkania przynieśliśmy 2 wydrukowane na komputerze zdjęcia o które prosiliśmy, aby zrobić J. jak była mniejsza. Od tamtej pory stały one przy łóżeczku E. Mówiliśmy jej, że to siostrzyczka i, że niedługo będziemy razem.
Aby dopełnić formalności, musieliśmy złożyć podanie i znów przejść USG domu + wizytę kuratora. Dopiero wtedy mogliśmy umówić się na zabranie J. do domu. Nie mogliśmy doczekać się, kiedy rodzina będzie w komplecie.