“Sześciolatek” w drugiej klasie – koniec pierwszego semestru.

Aż trudno uwierzyć, ale mija kolejny semestr w szkole. To już połowa drugiej klasy! Za 2 tygodnie czekają nas ferie, chyba w tym roku nasze województwo jest na samym końcu. Z jednej strony trzeba długo czekać, ale z drugiej kiedy dzieci wrócą do szkoły będzie już prawie marzec a co za tym idzie coraz bliżej wiosna 🙂

Dziś chciałabym podsumować pierwszy semestr drugiej klasy i napisać wam moje odczucia odnośnie sześcio- a właściwie już siedmiolatka w szkole.
A więc na początku powiem wam, że widzę ogromną różnicę między klasą pierwszą a drugą. O ile w tamtym roku dziewczyny moje wszystkiego uczyły się w szkole i w domu nie robiliśmy nic (mam na myśli przygotowanie do sprawdzianu) a szóstki przychodziły z łatwością, tak w tym roku nie jest to już takie oczywiste. Nie pamiętam dokładnie jak to było jak ja chodziłam do szkoły, wszak w porównaniu z dzisiejszymi realiami jestem prawie dinozaurem, ale wydaje mi się, że tego materiału nie było aż tyle. Zapewne zakres był podobny, ale mam na myśli choćby ogrom zadań jakie oni wykonują. Obecnie omawiają już drugą część podręcznika ( a widać, że to nie koniec) plus do tego ćwiczenia. Wszystko oczywiście w formie A4, więc zadań jest naprawdę sporo – polski, matematyka, przyroda, do tego angielski, informatyka. Dużo piszą w zeszycie, do tego karty pracy, no powiem nie jest tego mało. Już nie da się nie siedzieć w domu przy lekcjach. Od początku roku dzieci samodzielnie czytają lektury, po 100 stron lub nawet więcej, uczą się wierszy na pamięć, obecnie tabliczki mnożenia. W naszej klasie wydaje mi się, że dzieci uczą się dość dobrze, choć wyodrębniły już się osoby, którym idzie słabiej. Trudno to zresztą określić dokładnie, ponieważ czasy, gdy wszyscy wszystko wiedzieli o ocenach innych przeszły do lamusa. Dziś dziecko często nie wie co ze sprawdzianu dostała najbliższa koleżanka, z którą siedzi w ławce. Wszystko wpisywane jest do Librusa i koniec. Z jednej strony to dobrze, bo nauczyciele nie mają wglądu w oceny z innego przedmiotu i nie oceniają ucznia przez pryzmat wiedzy nie związanej z jego przedmiotem. Z drugiej jednak strony wszechobecne RODO sprawia, że ani nie można mieć ogólnej opinii o nauczaniu przedmiotu w klasie, ani jakiejkolwiek wiedzy jak radzi sobie dziecko na tle innych. Oceny same w sobie nie są może najważniejsze, ale zupełnie inaczej gdy dziecko dostaje 3 i w całej klasie nie było ani jednej piątki i może była jedna 4 a inaczej gdy moje dziecko jako jedyne dostało słabszą ocenę. Oceny wprawdzie nie odzwierciedlają też do końca wiedzy, ale dają ogromną podstawę do tego, by przeanalizować naukę dziecka i być może mu pomóc. Nie mówię już nawet o nauczaniu wczesnoszkolnym, ale w późniejszych klasach, gdy tego materiału jest ogrom i pod koniec szkoły podstawowej wiele dzieci po prostu sobie nie radzi.

No, ale wróćmy do drugiej klasy i mojego Misiaczka, który muszę powiedzieć bardzo dobrze odnajduje się w szkole. Na razie nadal nie żałuję, że puściliśmy ją wcześniej, co więcej dostrzegam coraz więcej plusów. Ale również przekonuję się jak ważna jest indywidualna analiza dziecka zanim wyślemy go o rok wcześniej do szkoły.
Tak jak wspominałam, gdyby wszystkie 6-latki szły razem do 1 klasy nie byłoby problemu, ponieważ byłyby na tym samym poziomie. Tu mimo wszystko Misia musi odnaleźć się w grupie starszych od niej dzieci, dla których ten rok różnicy ma znaczenie. Zdarza się, że mówią na nią “maluch” i traktują ja tak, jakby mieli do czynienia z przedszkolakiem. A przecież między nią a dziećmi urodzonymi pod koniec roku jest zaledwie kilka miesięcy różnicy, często takiej samej jak dzieci z początku i końca tego samego roku! No, ale wiadomo, my dorośli patrzymy zupełnie inaczej na to. Tak czy siak, cieszę się, że Misia ma w klasie siostrę, z którą (przez większość czasu) dobrze się dogaduje i tworzą z dwiema innymi koleżankami grupę “psiapsiółek” Misia jest osobą dość powściągliwą w okazywaniu uczuć, nie jest towarzyska, woli mniejsze grupy przyjaciół i nie wychyla się przed szereg. Zawsze taka była i na razie taka pozostaje. Otwartość siostry sprawia, że szybciej nawiązuje kontakt z innymi, jest bardziej śmiała. Nie zawsze ma ochotę bawić się z grupą, czasem wybiera zabawy , w których jest sama ze sobą – np. układanie klocków. Mam nadzieję, że w przyszłości pozna taką osobę, z którą połączy ją przyjaźń i będzie to tylko jej świat, bez siostry. Myślę, że tak się powinno stać naturalnie, ponieważ Milka potrzebuje zupełnie innego towarzystwa niż ona. Póki co jest dobrze, mają swój klub “superbohaterek”, Milka tworzy dla wszystkich “gadżety mocy” czyli amulety, pierścionki, przywieszki, maski czym oczywiście doprowadza mnie do palpitacji serca, gdy kolejny raz pokój wygląda jakby przeszedł przez niego huragan. Wycina z kartonów, kartek rolek po papierze, wszystko fruwa a do tego zużywa tony taśmy klejącej, która potem lepi mi się do wszystkiego. No, ale trzeba jej oddać, że ma pomysły, a my nie musimy kupować takich rzeczy 😉 Zrobi nawet telefon komórkowy, który ma ikonki, klawisze i inne. Wszystko z papieru oczywiście. Ponieważ Misia ma tak wspaniałe zdolności do takich kreatywnych rzeczy jak ja, czyli żadne, uwielbia gdy siostra coś dla niej zrobi. No chyba, że coś jej a potem zapomni, że jej dała i chce zwrotu – wtedy robi się gorąco.
No nic, ale wróćmy do szkoły. Tak właśnie wyglądają relacje Misiaczka z innymi. Osobowości, cech charakteru nie da się do końca zmienić, ale pracujemy nad tym, by była bardziej otwarta i jak to nazywamy “wychodziła ze swojej skorupy” Widzę więc jak ważna jest ta “dojrzałość“, o której kiedyś pisałam. Dziecko może świetnie sobie radzić w materiałem, ale niekoniecznie odnajdzie się w grupie dzieci starszych od siebie. Misia nie przejmuje się głupimi uwagami na temat swojego wieku, ale na pewno łatwiej dzieciom, które są towarzyskie i otwarte, ponieważ one nie będą czekać na zaproszenie do zabawy, one same znajdą grupę, do której chcą dołączyć. Dlatego jeśli myślicie o wysłaniu 6- latka do pierwszej klasy, weźcie to pod uwagę. Na tym etapie ten rok różnicy jest jeszcze widoczny a my przecież nie chcemy unieszczęśliwić naszego dziecka.

Na chwilkę wrócę jeszcze do przerabianego materiału w szkole. Misia dobrze sobie radzi, ale myślę, że dużo zawdzięcza swojemu charakterowi. Jest pilna, obowiązkowa i żądna wiedzy. Jest dobra z matematyki, nauka tabliczki mnożenia przyszła jej z łatwością, podczas gdy jej starsza o rok siostra męczyła się niemiłosiernie. Misia dzięki swojemu analitycznemu umysłowi przyswaja wiedzę w sposób poukładany, logiczny. Milka żyje jedną stopą na ziemi a resztą ciała w kosmosie. Jej jest trudniej. Za to wystarczy, że raz zaśpiewa piosenkę i już pamięta do niej słowa. Nie ważne, czy to angielski, czy hiszpański, którego nie zna. Zaśpiewa. Ale ile to 4×7 na drugi dzień już nie pamięta. Misia chętnie czyta książki, sama z siebie. Lekturę skończy w 2 dni, podczas gdy siostra “męczy” ją 2 tygodnie. I tak właśnie sobie radzimy w tej drugiej klasie 🙂 Muszę przyznać, że najlepiej dziewczyny uczą się z angielskiego, co bardzo mnie cieszy, bo mają same szóstki :)) Nad innymi przedmiotami siedzimy, przygotowujemy się, a ja czasem mam wrażenie, że znów chodzą do szkoły 🙂

Jak widzicie na przykładzie moich dzieci, wiek to jedno. Są inne aspekty, które determinują sukces w szkole. Na pewno ważne, by każde dziecko starać się traktować indywidualnie i pomagać w taki sposób, by jak najlepiej wykorzystać wrodzone umiejętności. Moim problemem w szkole, jak i zapewne wielu innych uczniów było to, że nie umiałam się uczyć Pomagamy więc, ale nie wyręczamy. Odpytujemy z materiały, ale muszą dziewczynki przyswoić go same. Mam nadzieję, że zaprocentuje to w przyszłości.