Świat według dziecka, czyli jak wychować, żeby nie zwariować.

Nie mam może zbyt długiego stażu jako mama, ale zdążyłam się przekonać o tym, że świat według dziecka to niekoniecznie świat według rodzica. I mimo, iż jest we mnie bardzo dużo dziecka, ba, powiem więcej, będąc nauczycielką tak naprawdę nigdy nie opuściłam szkoły i jestem na bieżąco z większością rzeczy na każdym etapie rozwoju, to wciąż życie mnie zaskakuje.

Skłamałabym mówiąc, że jestem przykładem osoby cierpliwej. Nie jestem. Choć przyznaję, że cała ta nasza walka o dziecko nauczyła mnie być pokornym i poniekąd cierpliwym z przymusu. Super mamą chyba też nie jestem, bo każdy dzień kosztuje mnie tak wiele pracy, że gdy wybija godzina 20 i dziewczynki kładą się spać, wszelkie pokłady mojej energii zostają wyczerpane do minimum i zaczyna palić się czerwona lampka. Czas na reset.

Dobre wychowanie dziecka to nie lada wyczyn, dziś o tym wiem. Nieustanne wybory, mądrość, cierpliwość, miłość muszą mieszać się ze zmęczeniem, pracą, nerwami i zwykłą codziennością. U mnie to wszystko należy pomnożyć przez dwa. Dwa żywioły, które są wymagające osobno, same z siebie, nagle zderzają się w walce i konfrontacji. Nie mam doświadczenia w wychowaniu rodzeństwa, co więcej, takiego rodzeństwa, które jest prawie bliźniętami. Dotąd nigdy moja intuicja mnie nie zawodziła, mam więc nadzieję, że i tym razem przyjdzie mi w potrzebie.

Kiedy nie miałam dzieci, wydawało mi się, że jestem strasznie zajęta i ciągle brakuje mi czasu. Gdy miałam jedno dziecko, też wydawało mi się, że wciąż coś robię. Póki E. nie poszła spać, poświęcaliśmy jej każdą wolną chwilę. Kiedy na świecie pojawiła się J. trzeba było znaleźć sposób, by ten czas jakim dysponowaliśmy właściwie podzielić. Póki była niemowlęciem, wszystko odbywało się bezproblemowo. Nadal więcej czasu poświęcaliśmy starszej córce, a maluch zadowolony był z kolejnej porcji mleka i zabawy.

Ale nastał ten magiczny czas, kiedy to młodsza zaczęła domagać się tych samych praw co starsza. I wtedy to dopiero nasz świat stanął na głowie…

Wydaje mi się, że łatwiej byłoby mieć bliźnięta. Przynajmniej byłyby na podobnym poziomie rozwoju. A jak tu być super mamą, gdy:

1. Chcesz poczytać z dzieckiem książeczkę a starsza woli coś innego niż młodsza? Młodsza wyrywa z rąk książeczkę, drze, starsza zaczyna płakać, po chwili płaczą obie…Koniec czytania.

2. Jedna chce przytulić się, więc biorę ją na ręce. Przychodzi druga, też chce. Stawiam pierwszą, druga zadowolona, zaś pierwsza zaczyna zalewać się łzami. Nie wiem, co dzieci mają, ale nie chcą, żebyś siedziała, tylko najlepiej odpowiada im twoja pozycja stojąca. Po chwili jestem obwieszona dwójką dzieci. Wytrzymuję małą chwilkę, stawiam je, co oczywiście kwitują płaczem.

3. Przychodzą do mnie chcąc jakąś piosenkę. Ustalamy razem jaka ma być, ale w chwili pierwszych dźwięków jedna z nich zmienia zdanie i krzyczy “Nie” Druga się uśmiecha z zadowolenia, natomiast pierwsza wyje w niebogłosy. Nie mogąc dalej słuchać tego zawodzenia, wyłączam piosenkę. Po chwili znów ryczą obie.

4. Przytulają się, bawią, wszystko jest świetnie. Ale ja wiem, czym to się kończy. Za chwilę któraś ugryzie siostrę, popchnie, któraś straci pukiel włosów, albo oberwie czymś po głowie…

5. Czasem chcemy porobić coś kreatywnego, ale nie da się. Każda chce tę samą kredkę (co z tego, że mają identyczne-przecież kredka siostry jest ładniejsza), ten sam papier, to samo kolano u mamusi.

6. Jak to nie wolno mi tego jeść? zdaje się mówić młodsza.