Pusty Dom

7.00 – Pobudka. Litości!, myślę sobie, kątem oka patrząc, czy to mój budzik dzwoni, czy męża. Niestety. Puste miejsce na łóżku po jego stronie wskazuje, że czas wstawać. Dziewczyny jeszcze śpią więc cichutko wymykam się na dół, by w spokoju zacząć się szykować.


7.15 – “Mama!”, słyszę z góry. Obudziła się młodsza. Czekam więc jak zejdzie na dół i idziemy ubierać się i myć ząbki.


7.20 – wstaje starsza. Nie wiem jak one to robią, ale chyba czują, że  ja już wstałam. Obojętne, czy są w swoim pokoju, czy leżą obok to śpią dotąd, dokąd śpię ja. 


7.30 – Dziewczyny już gotowe. Ząbki umyte, buzia też. Jeszcze tylko zostaje czesanie, ale to zostawiam sobie na sam koniec. Zwykle i tak psują fryzurę leżąc na kanapie. 
Kończę śniadanie i robię szybki makijaż.


7.33 – Prysznic. Powiem szczerze, że kiedyś nie wyobrażałam sobie, że można się tak szybko myć:)


7.45 – Poganiam dziewczyny. Zostało mało czasu.


7.55 – Uczesane, ubrane dziewczynki zakładają kalosze – to dobry dziś wybór. Niestety jest pochmurno i w każdej chwili może spaść deszcz.


8.03 – Gdzie te cholerne kluczyki! Mąż mówił, że wkłada je do mojej torebki, ale tam ich nie ma. Tracimy cenne minuty. Dzwonię do męża. Twierdzi, że kluczyki wkładał. Sprawdzam jeszcze raz. Są! W przegródce do której nigdy nie zaglądam… eh


8.07 – Wyjeżdżamy! Najpierw jedziemy odwieźć przedszkolaczka. Po drodze mijamy szkołę. Dzieciaki ochoczo maszerują na rozpoczęcie roku.


8.13 – Parkujemy przed przedszkolem. Na szczęście jest miejsce. Uff. “Poczekasz w samochodzie”?, pytam J. , która na szczęście nie ma nic przeciwko. Otwieram drzwi od strony E., która wysiadając akurat zauważyła bransoletkę, która jej wczoraj spadła na podłogę. Przestępuję z nogi na nogę, ale cóż. Muszę poczekać aż bransoletka znajdzie się w rękach właścicielki. Przecież to ważne.


8.15 – Wchodzimy do przedszkola. Większość dzieci chyba już jest, w szatni widzę już dużo powieszonych kurtek. Zmieniamy szybko buty i idziemy do sali.
“Dzisiaj bez mamuni”?, pyta zdziwiona E.
“Tak kochanie, dziś już będziesz sama”, odpowiadam.
“Nie ma się co martwić, ani płakać. Przecież mamunia przyjedzie”, E. tłumaczy sama sobie.
“Oczywiście kochanie”, zapewniam córkę.
W międzyczasie wręczam jej torbę z potrzebnymi rzeczami, jak zwykle dajemy sobie pakiet – całusek i przytulenie – i drzwi do sali zamykają się.


8.23 – Docieramy do żłobka. Przez całą drogę J. pyta o swoją siostrę. Tłumaczę jej, że E. jest w przedszkolu i że po nią przyjedziemy razem. “Tak?”, pyta ze smutkiem młodsza z moich kruszynek. 


8.29 – Siedzę z powrotem w samochodzie. Dziś egzamin z porannej organizacji niestety oblany. Już od dobrych 7 minut powinnam być w drodze do pracy. Na szczęście mam jeszcze wolne, ale jutro powtórka z rozrywki i kolejna szansa.


Ze żłobka jadę na szybkie zakupy. To od 2 miesięcy spokojny czas, kiedy mogę postać przy półce dłużej niż 3 minuty i nie musieć wyciągać z koszyka niechcianych produktów. Kiedy jeździłyśmy do sklepu razem z dziewczynkami, często “pomagały” mi wrzucając to, co przyciągnęło ich uwagę.


Wracam do domu. Pusto. Dom, który przez całe wakacje tętnił życiem, zmienił się nie do poznania. Cisza tak cicha, że aż słyszę swój oddech. To takie nienaturalne. Już się odzwyczaiłam. I powiem Wam szczerze, że smutno mi, że wakacje się skończyły. Jadłyśmy rano śniadanko, wychodziłyśmy na dwór, gdy było ciepło, miałyśmy swój rytm. Jadłyśmy owoce na tarasie, zbierałyśmy truskawki i poziomki, które dojrzały w naszych doniczkach, łupałyśmy razem orzeszki. Wyglądam z nostalgią za okno i patrzę na wózki dla lalek stojące nieruchomo przy ławeczce, rowerki, które jeszcze wczoraj woziły moje małe dziewczynki na spacerze i piaskownicę, w której nikt się nie bawi. 


Mój dom codziennie wygląda jakby przeszedł przez niego huragan, sprzątam, a potem po tym sprzątaniu zostaje tylko wspomnienie. Ale dom żyje. Bez męża i dzieci ten dom jest taki pusty. I tak najzwyczajniej po ludzku smutno mi dzisiaj.