Łezka w oku się kręci.

7 marca. Mała Izzy niedługo skończy 5 lat.


“Jutro idę do Ciebie do przedszkola na uroczystość z okazji Dnia Kobiet. Obiecałaś mi, że powiesz wierszyk i zaśpiewasz piosenkę. Ciekawe, czy będziesz miała odwagę i wreszcie zrobisz coś solo. Od Twojej pani wychowawczyni wiem, że do tej pory nie chcesz sama ani śpiewać, ani mówić wierszyka. Sukcesem jest to, że śpiewasz i deklamujesz w duecie”, pisała moja mama w pamiętniku.


Jak sięgnę pamięcią, występy przed publicznością były dla mnie ogromnym przeżyciem. Dwie sale, rozdzielone dużymi, przesuwnymi drzwiami, które na czas pracy i zabawy były zamknięte, nagle otwierały się. Ogromna przestrzeń z jednej strony przyciągała, a z drugiej przerażała. Dla dziecka świat przecież wydaje się większy niż postrzegają go dorośli. Staliśmy całą grupą pod ścianą, a na przeciwko nas siedziały na małych krzesełeczkach mamy, które przybyły podziwiać swe pociechy. Serce biło jak szalone, w głowie powtarzałam swoją kwestię, by nic nie umknęło, gdy nadejdzie moja kolej.


8 marca


“Sprawiłaś mi kochanie ogromną niespodziankę. Powiedziałaś w duecie z kolegą wierszyk i zaśpiewałaś piosenkę. Ja tak się cieszyłam, że z radości miałam łzy w oczach. Oto piosenka, którą zaśpiewałaś dla mnie”:

Jestem sobie myszka mała, a zgadnij gdzie?  W dziadziusiowej rękawicy, w dużym palcu śpię. Szuka dziadziuś rękawicy, lecz cicho sza. Przecież dziadziuś drugą taką rękawicę ma! 

Dziś dokładnie wiem, co wtedy czuła moja mama. Oglądając moją starszą córkę występującą w przedszkolnych Jasełkach, miałam łzy w oczach i ściśnięte gardło. Ta moja mała kruszynka, która do niedawna była totalnie od nas zależna, teraz śpiewała, tańczyła i sama wyszła na środek, żeby powiedzieć swoją kwestię. Nic a nic się nie krępowała, a kilkunastu rodziców z telefonami komórkowymi, nagrywającymi całe przedstawienie, nie stanowiło dla niej problemu. Wręcz przeciwnie. Czuła się dumna, że może wystąpić. Szczerze mówiąc nie wiem, czy taka śmiała pozostanie na zawsze. Z dziećmi bywa przecież różnie. Jak widzicie moje początki nie były zbyt obiecujące, ale tamten moment był dla mnie przełomowy i zaczęłam występować w prawie wszystkich pokazach przedszkolnych, a później akademiach w szkole. Jedne dzieci są bardziej odważne, inne potrzebują czasu, by poczuć, że są w czymś dobre i otworzyć się na innych ludzi. 
Po występie E. przybiegła do nas. Wiedziałam, że chce usłyszeć jak bardzo jesteśmy z niej dumni. Młodsza na pewno też była. W trakcie występu wielokrotnie powtarzała “To moja siostrzyczka tam jest” 
Jak wiecie ja zostałam nauczycielką, a przecież to wymaga codziennych “występów solo” 🙂 Być może dziś już nikt nie ma łez w oczach, gdy uczę, czy prowadzę jakieś szkolenie, ale z pewnością dla moich rodziców na zawsze pozostanę małą dziewczynką z kręconymi włoskami, która wychodzi na środek sali, podnosi wzrok i wydaje z siebie pierwsze dźwięki. 

Powiązane wpisy: Z pamiętnika mojej mamy KLIK